Met kleine stapjes kom je ook vooruit

Haaaai!

Nou.. daar ben ik weer eens een keer!

Ik moet eerlijk zeggen, ik heb jou gemist. Als je mijn blogpost hebt gelezen paar maanden terug weet je dat ik niet zo lekker ga. Ik praat je weer even bij oké?

Mocht je eerst mijn andere post willen teruglezen kan dat via deze knop:

Blogpost Insta-perfect / Insta-biel

Ik zal beginnen met een samenvatting; het gaat best wat beter, maar ik zet kleine stapjes en moet nog afstanden maken. Helaas zijn de wachtlijsten voor psychische hulp insane lang, dus doe ik het zelf, en doe ik maar wat. Maar als het je helpt of je vind het interessant om te lezen wil ik je best vertellen wat ik dan zoal doe om uit het dal te kruipen. Ik werk aan wat dingen maar eraan werken is dus echt work in progress haha maar hey! Elke dag 1 babystapje vooruit is einde van het jaar een flinke afstand. Het is gelukkig niet erger geworden en zelfs iets beter. Ik heb ontzettend vaak genoten van van alles en sommige dagen moet alles gecanceld worden want is het me teveel en zijn simpele opdrachten een opgave. Als je het leuk vindt of het kan je helpen dan neem ik je graag mee in hoe ik dit zelf aan pak:

Ik probeer meer rust te vinden en beter m’n prioriteiten te stellen. Is iets nu écht belangrijk? Of eigenlijk niet? Minder moeten en meer doen vanuit willen. Dat klinkt vaag want ik hoor je denken, ja maar die was die moet toch gewoon? Je werk, dat moet toch? Ja zeker! Maar het is maar hoe je het jezelf vertelt, zeg je; “ik MOET nu die vet grote was echt wegwerken want dat ligt alleen maar op te stapelen, stom dat ik dat zo heb laten oplopen nu is het zoo veel werk” of zeg je: “ik WIL die was even wegwerken want het is veel en als dat weg is dat geeft ruimte in huis dus rust in m’n hoofd, ik ga dat dus doen.” Ik denk dus dat het laatste een stuk minder weerstand geeft. Bij mij in ieder geval wel. Maar hoe lekker zen dit ook klinkt…. Ik MOET hier nog wel aan werken 🤣🤣

Ander ding waar ik tegenaan loop en waar ik aan werk is dat ik op alle vlakken in m’n leven 100% wil doen, alleen dan is het genoeg. Terwijl ik maar 1x 100% te verdelen heb, dus ondanks dat ik geen rekenwonder ben met m’n dyscalculie, kan ik wel inzien dat dat dus 2 dingen betekent: 1. Ik moet genoegen nemen met dingen ‘goed genoeg’ doen ipv ‘perfect’, maar ook: minder perfectioneren van dingen die al prima zijn. Minder streng als ik dingen uitstel in m’n werk omdat ik geen creativiteit voel, minder streng voor mezelf als ik pedagogisch onverantwoord opvoed en keuzes maak waarvan ik ze altijd afzwoor. Oké zijn met een voldoende ipv 100%. Als 2e betekent dit dat ik mijn 100% zal moeten verdelen over werk, gezin, sociaal en vooral een werkpunt: mezelf. Die laatste vind ik zooo lastig.

Wat doe ik nog meer om beter voor mezelf te zorgen om die paniekaanvallen buiten de deur proberen te houden? Ohja! Ik doe zo vaak als het me lukt de Wim Hoff ademhalingsoefening. 3 rondes als het lukt qua tijd maar soms 2. Verder douche ik koud af. Dit klinkt vaag en hocus pocus, is het niet! Ga maar googelen naar de effecten van ‘blootstelling aan kou’ en de ademhalingstechniek. Ik merk namelijk dat door die ademhalingstechniek ik in een paniek aanval sneller m’n hartslag rustiger heb en m’n lijf weer sneller kalm krijg (afhankelijk van hoe intens de trigger/situatie van de aanval is). Ik kwam erachter hoe vaak ik heel kort en hoog ademhaal. Een echte stress ademhaling zegmaar. Nu doe ik daar niet veel aan want dan zou ik mezelf heel de dag daarmee bezig moeten houden. Maar merk ik het probeer ik te focussen op m’n hartslag en die proberen te vertragen en dat werkt voor mij fijn.

Verder luister ik de podcast van Marjena Moll; etenslessen. Nouuu die vrouw heeft het leven door! Elke aflevering denk ik jep, thats me! Het gaat niet zozeer over afvallen maar een gezonde relatie met jezelf en met eten creëren. Beter met emoties te dealen door je patronen te herkennen en daarbij ook je relatie met eten. Ik ben namelijk een grotere jojo dan Oprah ooit is geweest. M’n relatie met eten staat los van m’n situatie zou je denken, maar dat is echt niet het geval als je luistert naar die podcast. Het is eigenlijk meer de manier waarop je met jezelf omgaat. En daar ligt nou voor mij precies de les in deze situatie.

Mmm... klinkt alsof ik een aardige therapeut voor mezelf ben he? Haha alsnog sta ik op de wachtlijst voor de praktijkbegeleider van de huisarts (hoop dat het genoeg is) want ik geloof toch dat ik wat hulp kan gebruiken.

Met m’n lijf en de pijn in m’n rug, bekken en benen gaat het ietsjes beter. Ik loop bij de zoveelste fysio maar opzich is zijn kijk erop wel anders en geloof ik wel in beterschap. Voor acute pijn op 1 plek zoals m’n bekken of bil (waar vaak de pijnscheuten inschieten) gebruik ik de weleda arnica zalf, dat is fucking wonderspul. Niet normaal. Je voelt gewoon binnen 1 minuut het randje eraf gaan. Helaas denk ik dat alleen morfine genoeg zou zijn voor de hele pijn, is alles mooi meegenomen wat ook maar een beetje helpt op zo’n moment.

Maar leuk als die dingen, hoe gaat dat nu dan? Iets beter! Zeker wel… maar er zijn nog veel dagen dat ik opsta en meteen voel… ‘dit zit niet goed’. En dan krijg ik geen prikkel verwerkt en wil ik eigenlijk me verstoppen onder een deken en wachten tot ik mag slapen. Ik ben dan ontzettend snel geïrriteerd

en moet over alles zooo hard nadenken, echt over de meest simpele dingen. “Mama ik moet plassen” is dan al genoeg om mijn brein te overprikkelen. “Oké ja Uhm ja Uhm ja dat kan, Uhm, even denken, ja dat kan je toch zelf? Ga maar op het potje of op de wc.” Voordat ik dus het antwoord kan vormen die zo simpel lijkt krijgt mijn brein eerst een soort rookgordijn waardoor ik een soort van black out. Deze dagen komen zomaar of na een trigger (een ruzie of een discussie, of een tantrum van James) maar ik kan wel de klok erop gelijk zetten dat ik zo’n dag heb als het weer een gebroken nacht was.

Slapen bliiijjjjft een ding met James. Hij slaapt nu in z’n peuter bed. Niet perse het succes wat ik had gehoopt. We gaan volgende week een verzwaringsdeken proberen icm de tunnel waar hij al in ligt in de hoop op nog meer rust en doorslapen. Hij is voornamelijk heeeeel bang, maar als hij niet wakker wordt, zou hij ook niet bang hoeven zijn (toch? Haha). Dus hopen dat die deken hem doet doorslapen.

Al met al… Er is niet super veel verandert ik heb los van Instagram al mijn werk kunnen laten doorgaan en ben

dankbaar dat jij er nog bent! Dat je dit helemaal hebt gelezen en niet na al mijn afwezigheid geen interesse meer hebt.

Zoals ik al zei, ik heb je gemist! Ik mis de lol, de humor, de gezelligheid, de herkenbaarheid, gedeelde smart, dankbaarheid voor m’n weetjes, flauwe grappen en warme contacten. Dus ik hoop dat ik weer wat vaker ruimte zie online te zijn, en weer leuke dingen kan delen. Want je hebt een hoop leuks gemist en ik heb zoveel gedacht; ‘ah zo leuk om te delen!’ Maar het kost me vaak toch nog teveel moeite. Maar elke keer dat het me wel lukt hoop ik dat jij er bent, veel te gezellig!

Liefs,

Shirley-Fay